***
Autor: Przemysław Gulda
Tytuł: Kortyzol
Seria: -
Wydawnictwo: Prószyński i S- ka
Stron: 240
Większość z nas została kiedyś porzucona. Powody tegoż są różne: od najbłahszych, jak np. rzekoma niezgodność charakteru, po te dużo cięższe- zdradę, przemoc. Czasem po prostu rozchodzimy się, bo obydwie strony związku nie czują tego "czegoś". Najczęściej jednak jedna połówka zostaje zraniona, niosąc ten ból przez kolejne dni. Bojąc się ponownie komuś zaufać, by ponownie nie zostać skrzywdzonym. Zawsze mówi się, że mężczyźni nie przeżywają tak porzucenia jak kobiety; Kortyzol pokazuje nam, jak to rzeczywiście może wyglądać z perspektywy silniejszej płci.
Nigdy nie twierdziłam, że mężczyźni mogą inaczej odczuwać porzucenie niż my, kobiety; po prostu lepiej się z tym kryją. Męskie przyjaźnie opierają się jednak na innych fundamentach w porównaniu do damskich, dlatego płeć brzydsza czasem nie może liczyć na psychiczne wsparcie kumpli. Zresztą, świat próbuje nam wmówić, że prawdziwy facet nie płacze, nie przeżywa czegoś, jest siłą samą w sobie; a jednak nie od dziś wiadomo, że mężczyźni również cierpią. Czasem aż za bardzo, czego przykładem jest nasz narrator.
Jako że od mojego chłopaka nigdy w życiu nie dowiem się, jak czuł się po naszym dwutygodniowym rozstaniu (może nawet w ogóle to nie zdążyło do niego dotrzeć, tajemnica), postanowiłam sięgnąć po Kortyzol w ramach takiego swoistego badania- czują czy nie czują? Jak to wygląda od wewnątrz? Liczyłam na sporo trudnych emocji, ostatecznie rozstanie boli, i to bardzo. I... rozczarowanie. Czytam te pierwsze strony, narrator raczy nas opisami swoich cierpień, no dobrze. Czekam, aż to jakoś się rozwinie. I tu problem, bo to się nie rozwija nijak. Siedzimy z tym naszym zrozpaczonym bohaterem gdzieś w ciemnym kącie jego uczuć i nurzamy się w tym emocjonalnym błocie. Tyle że on nawet częściowo nie zachowuje się racjonalnie. Jest jak takie dziecko, któremu ktoś odebrał lizaka. Płacze publicznie (mam wrażenie, że nawet trochę pod publiczkę), liczył chyba na to, że cały świat będzie go głaskał po głowie i współczuł, że taka niedobra kobieta mu się trafiła. A ja, po poznaniu naszego narratoro- bohatera, wcale jej się nie dziwię. Jeżeli on płaczem reagował na "ciche dni", to ja dziękuję. Z taką osobą nie da się żyć.
Bogu dzięki, że książka ma zaledwie 240 stron, choć i tak to była droga przez mękę. Cały czas tkwimy w tej jego egoistycznej rozpaczy. Dlaczego egoistycznej? Ano, ma on wiele przyjaciół/ przyjaciółek, z którymi dzieli swój żal. Tyle że on nie pyta, co u nich, nie analizuje ich problemów, nie próbuje ich jakoś wesprzeć słowem czy pomóc w sposób, w jaki zawsze pomagają przyjaciele- on po prostu słucha, po czym znowu wyskakuje ze swoją "rozpaczą". Przez 90% czasu miałam ochotę kopnąć go w d***, kazać wytrzeć smarki spod nosa i ruszyć na podbój świata. Nie bądź takim mazgajem!- wrzeszczałam w myślach. Nic to. Frustracja rosła z każdą stroną.
Jak już wspomniałam we wstępie to nie jest tak, że neguję istnienie męskich uczuć, rozpaczy po rozstaniu. Że moim zdaniem facet musi być silny niczym jaskiniowiec, skupiać się wyłącznie na zdobyciu pożywienia czy zaciągnięciu kobiety do jaskini. Nie. Mężczyzna ma wszelakie prawo CZUĆ i ROZPACZAĆ, ale ujście smutku opisane w tej książce jest po prostu tragi- komiczne. I irytujące. Spodziewałam się naprawdę wielkich emocji, opisania ich w taki sposób, który zrozumie tylko serce, ale po tym... czuję wyłącznie niesmak. Teraz to już w ogóle ludzie pomyślą, że faceci cierpiący to takie ciepłe kluchy, nawet nie wiem, jak inaczej to określić. Brak tu delikatności, jakiejś wrażliwości w opisie, takiego smaku literackiego; mam wrażenie, że autor opisuje kompletną fantastykę. Nawet kobiety, które od zarania dziejów uważa się za bardziej emocjonalną płeć, nie zachowują się tak, jak nasz główny bohater.
Nie mam więcej słów. Mam tylko nadzieję, że nigdy więcej nie trafię na taką książkę.
Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Prószyński i S- ka!
