[339] Gayle Forman- 'Zostaw mnie'

***

Autor : Gayle Forman

Tytuł : Zostaw mnie

Seria : -

Wydawnictwo : Prószyński i S- ka

Stron : 432

Każdy Twój kolejny dzień wygląda tak samo- wstawanie skoro świt, śniadanie, przygotowanie dzieci do przedszkola, podróż do pracy. Siadasz za biurkiem i na sam widok ponad stu maili łapiesz się za głowę. Ledwo zdążysz "odkopać się" z jednej listy zadań, zapisanej aż po brzegi, a tu już szefowa zleca Ci kolejne zadania. Czas pracy rozciąga się do granic możliwości, odwrotnie do ilości tego, co jeszcze masz do zrobienia. W końcu wracasz do domu, ale ani na sekundę nie zrzucasz z siebie maski perfekcjonistki. Przecież musisz zająć czymś swoje czteroletnie bliźniaki, ugotować obiad, posprzątać, wstawić pranie... nie wspominając już o stercie pracy, jaką przywiozłaś do domu. Wtedy próg waszego rodzinnego gniazdka przekraczaTwój mąż, zdziwiony, że nie masz czasu ani chęci na spędzenie z nim chwili inaczej niż przed tv. Jedyne, o czym marzysz, to wygodne łóżko. I święty spokój.

Tak to już jest. W naszym życiu pojawiają się różni ludzie. Niektórzy zostają, inni nie. Jeszcze inni na pewien czas się oddalają, aby kiedyś znów powrócić.

Twórczość pani Forman znam dzięki Zostań, jeśli kochasz. Dzięki tej historii wciągnęłam się w świat tworzony przez autorkę, za każdym razem będąc coraz bardziej ciekawa tego, co jeszcze nam podaruje. Zostaw mnie co prawda jest lekturą o lata świetlne oddaloną od młodzieżówek, acz nie mniej interesującą. A nawet rzekłabym, że boleśnie realną.

Życie Maribeth Klein coraz bardziej można określić jako chaos. Jako matka i redaktorka znanego pisma dzień w dzień działa na dwa etaty. Nieustający, trudny do zdiagnozowania przez bohaterkę ból w piersi, jak i inne objawy skłaniają ją do wizyty u doktora. Wyrok- wolno postępujący zawał. Potem stół operacyjny, szpitalna sala i nakaz lekarza, aby jak najwięcej odpoczywała. Ale czy to w ogóle możliwe? 

Śledziłam losy głównej bohaterki z uwagą. Jej postać to tak naprawdę miliony kobiet na całym świecie. Kobiet, które wstają pierwsze, a kładą się spać ostatnie. Kobiet, które prócz wzięcia na swe barki pracy zawodowej, mają na celu także wychowanie dzieci na porządnych obywateli. Kobiet, które zamiast prostego dziękuję, mogą usłyszeć jedynie: i co, cały dzień siedzisz w domu i nic nie zrobiłaś? Znam takie przypadki, gdy mąż to rzeczywiście niemała pomoc zarówno przy pracach domowych (obiad, sprzątanie, etc.), jak i opiece nad pociechami, ale -niestety!- częściej natykam się na chłopców (bo mimo czterdziechy na karku inaczej o nich powiedzieć nie mogę), którzy zamiast wspierać, wysuwają tylko kolejne żądania. I jeszcze mają czelność się skarżyć, jak to żona/ dziewczyna/ narzeczona ich zaniedbuje!

Odpoczynek? Dobre sobie. W słowniku Maribeth powoli zanika takie słowo. Mimo ciężkiej operacji i wręcz przymusu odpoczynku, na swoich bliskich może liczyć tak, jak zawsze- czyli w ogóle. Co z tego, że Jason przez tydzień zobowiązał się porzucić życie biurowe dla rodzicielskiego? Co z tego, że matka bohaterki przybyła z odsieczą? O ile mogę zrozumieć czteroletnie dzieci, nie rozumiejące, że mamusia jest chora i musi odpoczywać, o tyle postawa dorosłych zadziwia. Maribeth to twarda babka, ale stop! Kto po zawale, ciężkiej operacji byłby gotów od razu stanąć na nogi? No właśnie, nikt.

Stąd też, całkowicie, rękami i nogami podpisuję się pod jej decyzją o wyjeździe. Każda z nas, kobietek, ma tę swoją granicę, po przekroczeniu której nie ma już nic. Nic. Zero litości nad bliskimi, wyrzutów sumienia, wybaczenia. Jesteśmy tylko my, jak białe karty, gotowe do zapisania. A gdy przytłacza Cię życie, pozostaje jedynie ucieczka, odseparowanie się od bliskich tak, aby z dystansu przyjrzeć się dokładniej swojej egzystencji.

Pani Gayle Forman ma u mnie ogromnego plusa za poruszenie tak ważnego tematu. Dobrze, na co dzień może omijamy go wzrokiem, nie skupiamy się na spoczywających na naszych ramionach obowiązkach, bo przecież nie jestem beksą, jestem twarda, zacisnę zęby i ze wszystkim dam sobie radę. Oczywiście, innej możliwości nie ma. Ale czasem i my, twardzielki, musimy dać sobie na wstrzymanie. W przeciwnym razie, za dwadzieścia, trzydzieści lat (a może z perspektywy fotela, gdy ciało od dawna odmówiło posłuszeństwa) spojrzymy na swoje życie i pomyślimy, że nie żyłyśmy, a egzystowałyśmy. Zostaw mnie dała mi tak dużo do myślenia, że od skończenia książki wciąż się nad nią zastanawiam. 

Myślę, że już bardziej polecać Wam jej nie muszę. Trzymajcie się ciepło w te coraz zimniejsze dni! I pamiętajcie, jesteście twardzielkami! :)

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Prószyński i S- ka!