[061] Tahereh Mafi- 'Dotyk Julii'

Słońce słońce słońce słońce !

The Rasmus- Madness

***

Autor: Tahereh Mafi

Tytuł: Dotyk Julii

Seria: Dotyk Julii

Wydawnictwo: Otwarte

Stron: 330

Julia ma zaledwie siedemnaście lat, a już przeżyła wiele tragedii; porzucona przez własnych rodziców, uważających nastolatkę za potwora, "zamieszkuje" celę szpitala psychiatrycznego. Świat zmienił się i to bardzo- nie można liczyć na niczyją pomoc, przyjaciel staje się wrogiem, a wróg przyjacielem; tak trudno ich rozróżnić, kiedy w grę wchodzi dar, a może raczej przekleństwo. Oto Julia, siedemnaście lat, zamknięta w psychiatryku. Cechy charakterystyczne: zabójczy dotyk, nadludzka siła. Jedni jej nienawidzą, drudzy chcą mieć drzemiącą w niej moc wyłącznie na własny użytek...

A gdzie w tym szaleństwie miejsce na miłość ? Czy ktoś, kto zabija dotykiem ma prawo kochać i być kochanym ?

Okładka zdecydowanie przyciąga wzrok, jest taka zimna, od razu kojarzy się ze śmiercionośnym dotykiem. A co kryje się wewnątrz ?

Poznajemy Julię i jej codzienność- cztery ściany, swoista miłość kierowana ku liczbom, notes i zepsute pióro, którym zapisuje szczegóły więziennego życia. Więziennego, bo przebywanie w szpitalu psychiatrycznym nie może zostać inaczej nazwane. Świat uległ przemianie, mamy przed sobą niemal apokaliptyczną wizję przyszłości, gdzie króluje zniszczenie i głód; najsłabsi umarli, ci sprytniejsi zaś przejęli wszelkie dobra, sadowiąc się na samej górze rodzaju ludzkiego, nad którym chcą panować. Jednym z nich jest Warner, chłopak próbujący przekonać Julię o słuszności jego sprawy- mając w swych szponach kogoś tak uzdolnionego jak dziewczyna bez trudu mógłby zapanować nad resztką świata, jaka ocalała. Najstraszniejszy obraz zniszczeń przejawia się w słowach "mówią, że ptaki kiedyś latały". Jak bardzo ludzie posunęli się do przodu w degradacji naturalnego środowiska, że ptaki stały się nielotami ? Czytając książki, w których za tło służy kompletnie zrujnowana rzeczywistość, czuję delikatne obawy- czy my sami nie doprowadzimy za jakiś czas do czegoś podobnego ? Wracając do głównej bohaterki; nastolatka nigdy nie poczuła dotyku dłoni drugiego człowieka, nikt w dzieciństwie nie kołysał jej do snu. Rodzice wyrzekli się jedynego dziecka po incydencie w sklepie, zrzucając z pleców zbędny balast. Szpitale nie działają na dawnych zasadach- pożywienie to breja, pokoje przypominają więzienne cele, a skorzystanie z prysznica wiąże się z nielada wyczynami. Jak żyć, kiedy jedynym towarzyszem niedoli jest mały notes ? Wkrótce jednak sytuacja się odmienia, bowiem zyskuje towarzystwo przystojnego więźnia Adama. Nikt nie jest tym, za kogo się podaje.
Ogólnie rzecz biorąc książka mnie nie urzekła; wszystko zdaje się być takie oklepane, rodem z brazylijskiego serialu: dobro walczy ze złem, zło próbuje omamić i zwalić winę na dobro, ple ple ple, potem big love, walka ze złem i odnalezienie sojuszników. Nowa rzeczywistość również nie jest niczym nowym- ograniczenie jednostki występuje także w "Dobranych", gdzie jak zapewne pamiętacie wszystko było robione pod dyktando władz, podobnie zresztą rzecz się ma w "Delirium". Apokalipsa w nowoczesnym wydaniu staje się powoli nudna, dla czytelnika oczywiście. Jedyny oryginalny element to dotyk, który zabija: nic poza tym. Bo oczywiście w "Dotyku Julii" nie spotkamy się z walką kochanków o miłość mimo przeciwności, wszystko jest aż nazbyt idealne, a pewne sprawy można... przeskoczyć. Nie może się też obyć bez pięknej, acz skromnej głównej bohaterki i przystojnego, walecznego mężczyzny. Aż chciałoby się powiedzieć, że autor/ autorka, niesiona na fali paranormal romance ( czy może rodzaju pokrewnego, bo nawet nie wiem czy zabójcze dłonie można podciągnąć pod tę kategorię ), wybrała pierwszy lepszy pomysł, na jaki wpadła, aby stworzyć wątek główny. Dłonie zabijają, ale poza tym mamy to, co w normalnych, tanich romansach i to nawet nie tych z górnej półki.

Reasumując, osobiście bardzo się zawiodłam; po szumnych zapowiedziach wydawniczych oczekiwałam hitu, niestety, natrafiłam raczej na kit. Nie jest to seria, której będę wyczekiwać z zapartym tchem.